कथा १३, भाग १:-

ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घर ( वृद्धाश्रम ), एक बालगृह (बलबालिकाहरु बस्ने घर ) र डालीला

एक समयमा एक परिवारमा आमा, बुवा र छोरी डालीला मिलेर बसेका थिए । त्यो परिवारको एउटा कपडाको पसलपनी थियो । ग्राहकहरु त्यही पसलबाट आफ्ना कपडाहरु किन्न चाहन्थे किनकी त्यहाँ विभिन्न रोजाईका कपडाहरुकोसाथै उचित मुल्यमापनी पाईन्थ्यो । तर अर्को महत्वपूर्ण कुराचाहीं ति पसलका व्यक्तिहरु मिलनसार र असल थिए । तिनिहरुले ग्राहकहरुलाई कपडाको रोजाईमा तथा सुहाउँदो कपडा छान्नमापनी सहायता गर्दथे । ति पसलेहरु कहिलेपनी अनावश्यक कपडाहरु अन्यायपूर्णढँगले बिक्रिगर्ने कोशीस गर्दैनथे । यदी ग्राहकहरुलाई केही चिजहरु किनेपछी फेरि नचाहिने भयोभने उनिहरु साट्न अथवा किनेकोमुल्य फिर्तालिन सक्दथे । केही व्यक्तिहरुकालागी सस्तो र सुलभ कपडापनी महँगो भनेछनभने ति परिवारहरुले पसलेको एक भागमा पहिले प्रयोग भईसकेको कपडाहरु भनेर सजाउने गर्दथे । मानिसहरुले आफुले प्रयोग नगर्ने तर हेर्दा राम्रो देखिने कपडाहरुपनी त्यही पसलमा ल्याएर दिनेगर्दथे । ग्राहकहरुले ति प्रयोग भईसकेका कपडाहरु किनेर लैजान्थे र आफ्नै ईच्छाले मुल्यतिरेर जान्थे । ति प्रयोग भईसकेका कपडाहरुका ३ वटा फाईदाहरु थिए ।

पहिलो फाईदा: बातावरण जोगाउनु थियो ।

दोश्रो फाईदा: ति व्यक्तिहरु जो संग प्रशस्त पैसा छैन तिनिहरुलेपनी ति कपडाहरु किन्न सक्थे ।

तेश्रो फाईदा: ति प्रयोग भएका सबै कपडाहरु परोपकारी सहायताको रुपमा गईरहेको थियो ।

त्यो परिवारको जीवनशैली खुद्रा व्यापारिकोभन्दा भिन्दै (फरक ) प्रकारको थियो । तिनिहरु धेरै साधारण (सामान्य ) तरिकाले बस्दथे; तिनिहरु अनावश्यक खर्च गर्दैनथे; तिनिहरु जे कुराको आवश्यकता छ त्यही मात्र किन्दथे ।

तिनिहरुले कमाएको केही रुपैँया कपडाको पसलमा सामान किन्न खर्च गर्दथे भने अर्को भाग चाहीं परोपकारीकार्यमा सहायता गर्दथे । तर आमा- बुवाहरुले परोपकारीकार्यमा सहयोग गर्नेबारेमा बिरोध गर्दथे तर उनिहरुलाई जसरिभएपनी त्यहां सहयोगगर्नुनै थियो । बुवा चाहीं बालगृहमा सहयोगगर्न चाहन्थे भने तर आमा चाहीं ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबस्ने गृहमा सहयोग गर्न चाहन्थिन । तिनिहरुकी छोरी डालीलाले अरुका हजुरआमा र हजुरबुवाहरु आफ्ना नाती नातिनिहरुसंग रमाईलो गरेको देखिन । उनले आफ्ना आमा-बुवालाई हामी किन कहिलेपनि हाम्रा हजुरआमा-हजुरबुवासंग भेट्न गएका छैनौँ भनेर सोधिन तर ति आमा-बुवाहरुले कहिलेपनि जवाफ दिनुभएन र प्रश्नगर्दा कुराको प्रशंगनै बदलिन्थे ।

अब यो कथाको अगाडिको बारेमा बुवाले किन बालगृहमा सहयोग गर्नचाहन्थे र आमाले किन ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबस्ने घरमा सहयोग गर्न चाहन्थिन भन्नेबारेमा पढने अथवा जान्ने छौँ ।

कथा ०१३ , भाग २:

आमा ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबस्ने घरमा (वृद्धाश्रम) हुर्केकी थिईन

आमा-बुवाहरुले त्यो सहयोग कहाँगर्ने भन्ने कुरामा मञ्जुर हुनुभन्दा पहिला तिनिहरुले दुईवटा कुराहरुमा छलफल गर्नुपर्ने थियो । पहिलो छलफलमा यदि हामीले पछि धेरै पैसा जम्मागर्न सक्यौंभने कहाँ सहयोगगर्ने भन्ने बारेमा गर्नुथियो । बुवाले भने: '' हामीहरुले केही रुपैँया बालगृहमा सहयोग दिउँ किनकी त्यहाँ धेरै आवश्यकता पर्दछ ।'' आमाले यो कुरा मञ्जुर गरिनन र भनिन: ''म सहयोग गर्नेकुरामा धेरै खुशी छु तर अहिले होईन । पहिले सबै रुपैँयाहरु पसलमा लगानी गरौँ । त्यसपछी हामीहरुले धेरै नाफा कमाउँछौँ; त्यसपछी हामी सहयोग गर्नेछौँ । कृपया हाम्रो नाफा नहुन्जेलसम्म धैर्य गरेर बस्नुपर्छ ।''

त्यसपछि बुवा चाँही आमाको कुरामा मञ्जुर भएनन र भने: '' यो त अरु धेरै मानिसहरुले भनेकोजस्तै भयो, जब उनिहरुसंग धेरै पैसाहुन्छ अनि दिनेछौँ तर तिमीलाई थाहा छ ति मानिसहरु सधैं यस्तै भन्ने गर्दछन, धेरै कमाएपछी दिउँला । यदि तिनिहरुसंग धेरै रुपैँया भएपनी आफुसंग सामान छ भनेपनी फेरि अरु किन्ने चाहना हुन्छ, त्यसैले यो अनन्तकालसम्म त्यहीकुरा दोहरीरहन्छ । हामीले हाम्रो वरिपरीपनि हेरौंन।'' आमाले उपयुक्त उत्तर पाईनन र केहीपनी नभनिकन बुवाको कुरामानै मञ्जुरी जनाईन ।

त्यसपछि दोश्रो छलफल भयो, अब त्यो सहयोग कहाँ गर्नेहोला ?

जब ति आमा बच्चानै थिईन उनी ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरको मुख्यद्वारमा भेटिएकी थिईन । त्यो ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबस्ने घरका सबै हजुरआमा र हजुरबुवाहरु सबैजना त्यो बच्चा आफुसँग राख्न र हेरचाहगर्न चाहन्थे । केही ज्येष्ठ व्यक्तिहरु त्यो बच्चालाई आफुहरुलेमात्रै हेरविचारगर्ने भनेर लडाईं तथा झगडा गर्नथाले । एकजना हजुरबुवा अरु हजुरआमा र हजुरबुवाहरुसँग लडाईँ तथा झगडागर्न थाल्नुभयो । त्यसपछि ति हजुरबुवालाई धेरै चोटपटक लागेर घाऊ भयो र वहाँलाई आहातयानमा (एम्बुलेन्समा ) राखेर अस्पताल पुर्‍याइयो ।

जब त्यस ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घ्ररको व्यवस्थापन समितिका व्यक्तिहरुले यो देखे यि ज्येष्ठ व्यक्तिहरुले यो बच्चालाई कत्तिको राख्न चाहेका रहेछन भन्ने बुझे । त्यसपछि व्यवस्थापन समितिका व्यक्तिहरुले त्यो बच्चालाई त्यही ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबस्ने घ्ररमानै बढाउने तथा हुर्काउने निर्णय गरे । तर उनिहरुले एउटा प्रतिवद्धतामा मात्रै त्यो बच्चाराख्ने निर्णय गरे। त्यो के थियो भने ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बच्चाकोलागी अब लडाईं झगडा गर्नेछैनन । त्यस ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरको एउटा सानो कोठालाई त्यो बच्चालाई राख्न तयार पारीयो र दुईजना ज्येष्ठ व्यक्तिहरु पालो पालो गरी त्यो बच्चासँग बस्ने व्यवस्था मिलाइयो । त्यती भएपछी त्यो ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरमा धेरै रमाईलो हुनथाल्यो । ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरुलाई अब धेरै समयसम्म एक्लोपनाको महशुस गर्नुपरेन । तिनिहरुले अब हामीसँग कोही त छ भन्ने महशुस गर्नथाले । जब त्यो बच्चा ठुलि भईन ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरुले आफ्नो जीवनको बारेमापनी सबैकुराहरु उनलाई भने । प्राय: सबै ज्येष्ठ व्यक्तिहरुका आ- आफ्ना छोराछोरिहरु त थिए तर तिनिहरु कहिलेकाहीँमात्रै उनिहरुलाई भेट्न आउँथे ।

केही केटाकेटिहरुले त यती नराम्रो व्यवहार गर्थे र एक वर्षमा एक वा दुई पटकमात्र भेट्न आउँथे । ति बच्चाले ज्येष्ठ व्यक्तिहरुलाई उत्साहदिँदै भनिन: '' म सँधै तपाईंहरुसँग बस्छु । तपाईंहरु मेरो वास्तविक आमा-बुवाहरु त हुनुहुन्न तर तपाईंहरुले एउटा आमा-बुवाले आफ्नो बच्चालाई दिनुपर्ने सम्पूर्ण चिजहरु मलाई दिनुभएको छ ।''

ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरुलेपनी आफ्न बाल्यकाल तथा जवान हुँदा भएका रमाईला अनुभवहरु सुनाए । ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरु सबैजना विभिन्न पेशामा संलग्न भएका थिए । जस्तो कोही पुलिस, सैनिक, डाक्टर, नर्स, मन्त्री, प्रमुख खेलाडी, व्यापारी, व्यवस्थापक, सागसब्जी तथा फलफुल बेच्ने व्यापारी, फलफुल किसान, बजारमा घुमेर बिक्रिगर्ने व्यापारी, शिक्षक, गायक, जादुगर र अन्य धेरै विभिन्न पेशामा संलग्न भएका व्यक्तिहरु थिए । त्यसको परिणाम ति बच्चाले ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबाट धेरै कुराहरु सिकेकी थिईन । पछि जब उनी २५ वर्षकी भईन उनलाई त्यही बालगृहबाटनै विवाह गरिदिए । त्योबेला सबैजना भावुक क्षणमा थिए । त्यो ज्येष्ठ नागरिक गृहबाट बिदाहुने बेलामा त्याहाँका प्रत्येक व्यक्तिहरु रोएका थिए । उनले सबैलाई उत्साहदिँदै म समय समयमा आईरहनेछु भनेकी थिईन । त्यसकारणले आमाले म ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने गृहमा सहयोग दिनचाहन्छु भनेर बुवालाई भनिन ।

कथा  ०१३ , भाग ३:

बुवाले बालगृहमा सहयोगगर्ने भन्ने आवाज उठाएका थिए ।

जब बुवा बच्चानै थिए उनलाई बालगृहको प्रवेशद्वारमा छोडिएको थियो । जब त्यो बालगृहका बालबालिकाहरुको विद्धालयजाने समय भएको थियो; उनिहरु बिहान विद्धालयजान ढोका खोल्दा एउटा बच्चा भुईँमा लडिरहेको देखे । तिनिहरुले चारैतिर कसैलाई देख्छुकी भनेर हेरे तर कसैलाईपनी देखेनन ।

ति बालगृहका बालबालिकाहरुले त्यो सानो बच्चालाई उठाए । त्यो सानो बच्चाले दु:खी अनुहारले ति बालबालिकाहरुको अनुहारमा हेरिरहेको थियो । त्यसपछी ति बालबालिकाहरुले गीत गाउन थाले र त्यो बच्चा तुरुन्तै हाँस्न थाल्यो । जब गीत सकियो फेरी त्यो वच्चा दु:खी देखिन थाल्यो । फेरी चाँडो भन्दा चाँडो ति बालबालिकाहरुले गीत गाउन शुरु गरे, त्यी बच्चा फेरी हाँस्न थाल्यो । यदी ति बालबालिकाहरुले गीत गाउन रोकिने बितिकै त्यो बच्चा फेरी दु:खी देखिन्थ्यो । तिनिहरुले त्यो बच्चाकोलागी एक पछी अर्को गीतहरु गाउन थाले । ति बालबालिकाहरुले विद्धालय जानपनी बिर्सिए । विद्धालयको बसको चालकले ति बालबालिकाहरुलाई पर्खेर बसिरहेकाथिए र कता गएहोलान भनेर यताउता हेरिरहेका थिए । जब ति बस चालकले एउटा सानो बच्चाको वरिपरी बसेर गीत गाईरहेको देखे, उनलाईपनी यो देखेर सार्है मनपर्‍यो र उनिपनी त्यही बसेर गीत गाउन थाले । जब बालगृहको प्रमुखले ति बालबालिकाहरुले लगातार गीत गाईरहेको देखेर यि बालबालिकाहरुलाई के भएछ भनेर छक्क परे र किन विद्धालय नगईकन यसरी गीत गाईरहेको होला? भनेर सोचे । उनले एक कर्मचारीलाई भने: '' ति बालबालिकाहरुलाई आज बिहीवार हो, उनिहरुले विद्धालय जानुपर्छ भनेर भन भन्ने आदेश गरे । आज गीत गाउने कक्षा होईन, त्यो त शनिवारको दिनमा पर्दछ ।'' त्यो कर्मचारी तुरुन्तै ति बालबालिकाहरु किन विद्धालय गएनन र लगातार किन गीत गाईरहेका छन भनेर हेर्नगए ।

जब उनले त्यो सानो बच्चाको वरिपरी सबै अरु बालबालिकाहरु बसेर गीत गाईरहेको देखे उनलाई सार्है राम्रो लाग्यो र उनीपनी सँगै बसेर गीत गाउन लागे । जब ति कर्मचारी फर्केर आएनन ति प्रमुखले फेरी अर्को कर्मचारीलाई त्याहाँ के भईरहेको छ भनेर हेर्न पठाए । ति कर्मचारीपनि सबैजनाले गीत गाएको देखेर उनलाईपनी सार्‍है मनपर्‍यो र आफुलाई दिएको कार्य के हो भन्ने बिर्सेंर सँगै गीत गाउँ थालिन । त्यो बालगृहका प्रमुख अब आँफैं त्याहां हेर्न आएर भन्न लागे : '' यो बच्चा को हो? तिमीहरु किन विद्धालय नगईकन यो बच्चाको वरिपरी बसेर गीत गाईरहेका छौ? तिमीहरु विद्धालयजान ढिला हुनेछौ, अब तिमीहरु विद्धालय जाउ भने ।'' ति बालबालिकाहरु बस भएतिर दौडिए र बस चालकलेपनी विद्धालय समयमा पुग्नकोलागी अलिक तिब्रगतिमा बस चलाऊनु परेकोथियो । भाग्यबस तिनिहरु विद्धालय समयमानै पुगे । त्यसकारण बुवा बालगृहमा हुर्केर ठुलो भएका थिए ।

बुवाले भने:-'' म बालगृहमा असिमितरुपमा ( अविश्वसनिय ) खुशी थिएँ । त्यहां भएका हरेक व्यक्तिहरु एक अर्का प्रती ज्यादै असल व्यवहार गर्नुहुन्थ्यो । म पनि सानै थिएं र मैलेपनी धेरै माया र हेरचाह सावधानिपुर्वक पाएको थिएँ । हाम्रो बालगृहमा हामीहरुसँग प्रशस्त पैसा हुँदैनथ्यो र कहिलेकाहीँ खाना खानपनी थोरैमात्र खानु पर्दथ्यो । मैले सधैं प्रशस्त खाना खान पाउँथे किनकी अरु बालबालिकहरुले उनिहरुसँग प्रशस्त खाना हुँदैनथ्यो आफु भोकै हुन्थे तरपनी आफ्नो खानाबाट अलिकती खाना मलाई खान दिन्थे । त्यसकारणले मलाई बालगृहमा सहायता गर्नमन लागेको हो ।'' आमाले भनिन: '' तिमी दिनभरी गीत किन गाईरहन्छौ भनेर अहिले मैले बल्ल बुझेँ; तिमी बच्चा हुँदा देखिनै तिमीलाई गीत मनपर्ने रहेछ । मलाई एउटा कुराको फाईदा भएको छ; त्यो के हो भने मैले रेडियो खोल्नुपरेको छैन किनकी तिमी शान्तसँग चुपलागेर बस्दैनौ ।''

अब उनिहरुले कहाँं सहायतागर्ने भन्ने कुरामा निर्णय गर्नुपरेको थियो । अब यो बालगृहमा दिने कि ज्येष्ठ नागरिकहरु बस्ने घरमा दिने ?

कथा ०१३ , भाग ४:

एउटा बुद्धिमानिपूर्ण (विवेकी ) निर्णय

ति आमा-बुवाहरुले दुईवटा बुँदाहरुमा तर्क (छलफल ) गरेर त्यसपछी निर्णय गरे । पहिलो बुँदा (तर्क ) थियो:- कुन संस्थालाई पैसाको अती आवश्यकता परेको छ अथवा यसलाई आधा आधा २ भागमा बाँड्ने कि? यो प्रष्ट थियो कि बालगृहलाई धेरै जरुरी अथवा आवश्यकता परेको थियो । ज्येष्ठ व्यक्तिहरुकोलागी लाग्ने खर्च ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरुका छोराछोरिहरुले पहिलेनै सहायता स्वरुप दिईसकेकाथिए ।

दोश्रो बुँदा (तर्क ) थियो:- ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरमा के कुराको आवश्यकता छ त ? उत्तर थियो:- त्याहां धेरै आगन्तुकहरुले र ज्येष्ठ व्यक्तिहरुबस्ने घरमा बसेका व्यक्तिहरुका छोराछोरिहरुलेपनी सहयोग गर्दथे । ति आमा-बुवाहरुले २ वटा बालगृहहरुमा सहायतागर्ने निर्णय गरे । तिनिहरुले ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरकोलागी पनि एउटा कार्यक्रम आयोजना गरे, त्यो कार्यक्रम प्रत्येक शनिवार ति दुई बालगृहहरुका बालबालिकाहरु पालो पालो गरेर त्यहां गएर गाउन, नाटक मञ्चनगर्ने र ति ज्येष्ठ व्यक्तिहरुका कथाहरु सुन्ने गर्नथाले ।

ति आमा-बुवाहरुले विचार गरेको अब डालीला ठुलिपनी भईन र किन हजुरआमा र हजुरबुवाको घरमा नगएको भनेर बुझिनहोला । ति आमा-बुवाहरुले डालीलालाई हामी आँफैँलाई हाम्रा आमा-बुवाहरु को हुन भन्ने थाहाछैन भने । र डालीलाको आमा-बुवाहरुपनी को थिए भनेरपनी थाहा थिएन । तिनिहरुले डालीलालाई आफ्नो कपडा पसलको ढोका अगाडि भेट्टाएका थिए । उनिहरुको आफ्नो बच्चा थिएन र त्यसैले उनिहरुले एउटा बच्चा भए हुन्थ्यो भनेर सोचिरहेका थिए । त्यसकारण उनिहरुले डालीलालाई भगवानले दिएको एउटा उपहार हो भन्ने सम्झेर स्विकार गरे । डालीला रुन थालिन र भनिन: ''म हजुरहरुसँग खुशी छु। हजुरहरु मेरो आफ्नो आमा-बुवा त होईन तरपनी मैले हजुरहरुलाई सधैं मेरो आफ्नै आमा-बुवाहरु ठानेकी छुँ र ह्जुरहरुलेपनी मलाईपनी आफ्नै बच्चाजस्तै मान्नुभएको छ । यो सधैंँभरिनै यस्तै कायम रहिरहन्छ ।'' ति आमा-बुवाहरु छक्क परे अनी भने: ''यदी तिमी खुशी छ्यौ भने किन रोएको त ?'' डालीलाले भनिन: '' हजुरहरुका आमा-बुवाहरु को हो हजुरहरुलाईपनी थाहा छैन; त्यस्तै मेरोपनी हजुरआमा-हजुरबुवाहरु हुनुहुन्न । त्यसैले म दु:खी छु ।'' त्यसपछी आमाले भनिन: ''तिमी कतिजना हजुरआमा र हजुरबुवाहरु चाहन्छ्यौ ?'' डालीलाले भनिन: '' सम्भव भएसम्म हजुरहरु दुबैजनाको आमा-बुवाहरु मिलाएर चारजना भए हुन्थ्यो तर दुर्भाग्यबस मेरा त कोहिपनी हुनुहुन्न । म एकजना मात्रै भनेपनी खुशीहुन्थेँ ।'' आमाले भनिन: ''आउ हामी कहीं जानेछौँ जहाँँ चारजना भन्दा धेरै हजुरआमा र हजुरबुवाहरुले तिमीलाई पर्खेर बसीरहनुभएको छ ।'' तिनिहरु एक ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरमा गए जहाँ ति आमा हुर्किएकी थीइन । जब ति हजुरआमा- हजुरबुवाहरुले आज डालीला आउँदैछन भनेको सुने उनिहरु पहिलेनै आफ्नै नातिनीलाई पर्खेझैँगरी ढोकामा पर्खेर स्वागतगर्न बसीरहेका थिए । त्यो विशेष दिनपछी तिनिहरु लगातार भेटगर्न जान लागे । ति दुईवटा बालगृहका बालबालिकाहरुपनी प्रत्येक शनिवार त्यहाँ भेटगर्न आउँथे । त्यो दिनदेखी डालीला र उनका आमा-बुवाहरु, बालगृहका बालबालिकाहरु र ज्येष्ठ व्यक्तिहरु बस्ने घरका हजुरआमा-हजुरबुवाहरुले कहिलेपनी एक्लोपन महशुस गरेनन । डालीलापनी आभार व्यक्तगर्दै खुशी थीइन । उनलाई आफ्ना आमा-बुवाहरु को हुन थाहा थिएन तर धेरै मायागर्ने आमा-बुवाहरु उनले पाएकी थीइन र अब पचास जनाभन्दा धेरै उनलाई मायागर्ने हजुरआमा- हजुरबुवाहरुपनी पाएकी थीइन ।

जब डालीला घर फर्कीइन उनी फेरी रोईन । त्यो उनको रुवाईको समय दु:खको होईन खुशी र आनन्दले भरिएको रुवाई थियो ।

प्रश्नहरु : हामी यस कथाबाट के सिक्न सक्छौं ?

०१: यस कथाबाट के शिक्षा पायौ?
०२: कहिलेपनी एक्लोपनको महशुस गर्नुहुदैन । यहाँं यस्ता आमा-बुवाहरुपनी हुनुहुब्छ हसका छोराछोरिहरु र नाती नातिनिहरु छैनन । यहाँ त्यस्ता बालबालिकाहरुपनी छ जसका आमा-बुवाहरु र हजुरआमा - हजुरबुवाहरु हुनुहुन्न । जब यस्ता व्यक्तिहरु एक अर्कासँग संम्पर्कमा आएर आवत जावत गरेमा उनिहरु कहिल्यैपनी एक्लोपनको महशुस गर्नुपर्दैन ।

०३: बालबालिकाहरुले यदी ज्येष्ठ व्यक्तिहरुसँग भेटघाट गरेमा उनिहरुलाई धेरै खुशी हुन्छ ।

०४: तिमीहरुले किताबहरुमा अथवा चलचित्रहरुमा नभेटेका कुराहरु हजुरआमा-हजुरबुवाहरुले धेरै सिकाउन सक्नुहुन्छ ।

०५: यहाँ कोहिपनी असहाय छैनन किनकी हामीहरुसँग सधैं भगवान हुनुहुन्छ । त्यसकारण हामीहरुले असहाय अनाथहरु बस्नेघर भनेर भन्नुको सट्टामा बालगृह भन्दछौँ ।